رهبرا جانم فدایت

شنیده بودم از قول حضرت علامه ذوالفنون حسن زاده که ایشون مبهوت حضور قلب آیت الله خامنه ای (حفظه الله) هستند.

 

داشتم عکسای جدید آقا رو تو سایت khamenei.ir می دیدم که این عکس آقا با دلم بازی کرد.....

یاد جملات حضرت علامه افتادم

این شد که ..........

 

خامنه ای خمینی دیگر است

دیدم بعضی از مردم تو صحبتاشون دم از حضرت روح الله می زنن
اما حضرت آقا رو قبول ندارن یا بر ضد ایشون حرفــــایی می زنن.

حرفی که تو دلم مونده بود رو اینطوری گفتم

--------«خامنه ای خمینی دیگر است»----------

آیت الله حق شناس: «در آخر الزمان شیطان می‎آید
و اول کاری که می‎کنــد عـقـیــــــــده‎ها را می‎برد.»

نماز اول وقت

به این اصل معتقد بوده و هستم که اگر کار به نماز می خورد باید کار را تعطیل کرد و نماز خواند. استدلالم هم این است که وقتی ندا می اید: حی علی الصلاه

این خیلی تجاهر و وقاحت می خواهد که خداوند شما را به نماز بخواند و شما چشم در چشم دیگران بدوزید و توجهی نکنید، این لوث کردن ارزش نماز است که هم به کار لطمه می زند و هم عوارض وضعی دارد.

 

 

حضرت امام خامنه ای: «سرچشمه همه فضائل انسانی و کارهای خیری که

انسـان ممکن است انجـام بدهد همین احسـاس عبودیت در مقابل خـداست.»

 

عزیزتر از جان

دیدیم که می شناسیمش .... و تصویرش را از این پیش در خاطر داشته ایم.

 

دیدیم که می شناسیمش. نه آن سان که دیگران را ... و نه حتی آن سان که خود را. چه کسی از خود آشناتر ؟ دیده ای هرگز کسی نقش غربت در چهره خویش بیند و خود را نشناسد ؟!

دیدیم که می شناسیمش. بیشتر از خود ... تا آنجا که خود را در او یافتیم.

چونان نقشی سرگردان در آبگینه که صاحب خویش را بازیابد و یا چونان سایه ای که صاحب سایه را ...

آن صورت ازلی را چه کسی بر این لوح قدیم نقش کرده بود ؟

می دیدیم که چشمانش فانی است اما نگاهش باقی.

می دیدیم که لبانش فانی است اما کلامش باقی.

چشمانش منزل عنایت ازلی بود و دهانش معبر فیض ازلی و دستانش ...

چه بگوییم ؟ کاش گوش نامحرمان نمی شنید!

دیدیم که می شناسیمش و او همان است که از این پیش طلعتش را در آب و باد و خاک و آتش دیده ایم.

درخورشید آنگاه که می تابد.

در ابر آنگاه که می بارد.

در آب باران آنگاه که در جستجوی گودال ها و دره ها بر می آید.

در شفقت صبح در صراحت ظهر در حجب شب در رقت مه و در حزن غروب نخلستان در شکافتن دانه ها و در شکفتن غنچه ها ....

در عشق پروانه و در سوختن شمع.

دیدیم که می شناسیمش و دوستش می داریم. آن همه که آفتابگردان آفتاب را.

آن همه که دریا ماه را ....

و او نیز ما را دوست دارد آن همه که معنا لفظ را.

زمین مهبط است نه خانه وصل.

در اینجا نور از نار می زاید و بقاء در فناست و قرار در بیقراری.

زمین معبر است و نه مقر .... و ما می دانستیم.

پروانه ای دوران دگردیسی اش را به پایان برد و بال گشود و پیله اش چون لفظی تهی از معنا از شاخه درخت فرو افتاد.

رشته وحی گسست و ما ماندیم و عقلمان. عصر بیّنات به پایان رسید و آن آخرین شب دیگر به صبح نیانجامید.

عزیز ما! ای وصی امام عشق!

آنان که معنای ولایت را نمی دانند در کار ما سخت درمانده اند.

اما شما خوب می دانید که سرچشمه این تسلیم و اطاعت و محبّت در کجاست.

خودتان خوب می دانید که چقدر شما را دوست می داریم و چقدر دلمان می خواست آن روز که به دیدار شما آمدیم سر در بغل شما پنهان کنیم و بگرییم.

ما طلعت آن عنایت ازلی را در نگاه شما باز یافتیم.

لبخند شما شفقت صبح را داشت و شب انزوای ما را شکست.

سر ما و قدمتان که وصی امام عشق هستید و نائب امام زمان . . .

سید شهیدان اهل قلم سید مرتضی آوینی

 

سید حسن نصرالله: «شما به واقع در برابر شخصــیّتی هستید که، به معنای

واقعی کلمه، دشمـــنان محاصــره‌اش کرده‌اند و مانع رســـیدن حقیقــت و نور

او به جهان و امّت اسلامی می‌شوند، دوستان هم که حقّش را ادا نمی‌کنند.»